Z Małź / Of Muthels

This short story is translated into English. Scroll down for the original.

  The elderflower aroma seeped into Elitha, spilling through the back of her throat. It was strong, brash, and yet pleasurable. It was floating on the rays of the morning sun, which fought its way through the lacy drapes. It was everywhere. It infused her with a warmth that awakened her body. No rush.

  She started with her head, embedded into the silky pillow. The tight skin of her forehead, then the crown of her head, rubbed on the slick material, before landing on her occiput, pulling behind it the rest of her body so as to align it on its back. She raised her arms and pulled her palms in the direction of her warm cheeks. They marched on. The rounded nails met the line of her hair, encroached into them, irritating the entire surface of her scalp. The fingers crawled out of her tangled locks in the same moment that the back stiffened into a tight arch. Her lips let out a sigh, and her springy body sank into the sheets.

  Elitha raised her eyelids. A tulle canopy, white walls, a dresser with four drawers, next to it a tall standing mirror. A window. She stood up and glanced outside. The sounds were equally as aquiline as the sight of nature, swollen after the night, and so she closed her eyes and listened into the hum of leaves brushing on each other and the buzz of bees, swollen from sweetness.

  Cold grass was stinging the bare feet of the woman. Step after step they drifted farther away from the kitchen door and entered deeper into the vivid garden. Clothes were drying on a rose bush. Elitha ripped a pair of cotton panties, warmed up by the sun off of it, put her legs through the holes and slipped them on. The wind slid through her nape - for a moment she thought it was someone’s hand, caressing her neck and shoulders. A sound barged in along with the touch. The woman turned in the direction of the metal laugh. She was blinded by light shining in her eyes. Surprised, she noticed that it was reflecting from the wind chimes hanging up on the porch of the house next door. Her gaze moved from the ornament to the walls, which, eaten up by moisture, resembled skin peeling off of a sunburnt back.

   A sudden movement attracted her attention. The stranger was sitting in front of an easel and observing Elitha intently. It was clear that she was looking for her gaze. When she finally managed to catch it, she made herself comfortable in it, provoking in Elitha questions which, for a moment, suppressed the thought of moving away. The thread of suggestive silence was cut by a clatter of an old car, which surely must have been going to her house, until recently the only inhabited one by this road. The woman took a light dress from the bush. She threw it on and looked at the stranger for the last time, as if to say goodbye.

   Out of the fridge she took a head of lettuce, which she threw into the sink to wash its leaves in lukewarm water. Before she could do it, though, she had to wrestle with the rusted faucet, as per usual. This time, however, she did not have time to regulate the temperature - she heard the door open, then the creaking of the floorboards, louder and louder, until the steps became silent and motionless. The man stood behind Elitha. He was close. Freezing cold water was dripping from the woman’s numb hands.

-Welcome honey, What’s for dinner today?

Elitha turned around and immediately got kissed by the man of a fox-like apparition. He held her tighter, simultaneously closing the tap, which was still spilling water behind her back.

- Vegetable and clam… 

-Brilliant idea - saying this, the man turned around and pulled a local newspaper out of the bag, which he put by the corner of the wooden table. He flipped through it. A wedding band glimmered on his ring finger. He picked a page and immersed himself in the read, whistling time after time.

  Elitha went back to washing vegetables. Bell pepper, onion, garlic and cucumber all joined the lettuce. She tried to focus on cooking, but Carl’s whistling was surrounding her from every side. The pressure in her head was rising. She prepared the chopping board and the knife and cut, cut, and cut, she could not stop herself. When she was finished with the vegetables, measured for two portions, she decided to cut more, only to keep her hands on the countertop. 

A sight of an earthworm next to her hand shook her awake from the mechanical dicing. She did not notice it before. She stopped and stared at the bland bug the size of a fully grown string bean. Before her eyes she immediately saw her parents’ garden, where, in the prime years of her childhood, she used to spend days on end. There she ran from her mother, from whom she could never quite run, when she tried to squeeze a slightly too big white hat on her little bald head. 

  A kid, as a kid does, dirtied herself with everything - sand, grass, her own urine. But Lith was always intelligent, and quickly learned to hide from mom, who was easily enraged by it.

  Elitha remembered how she once was sitting in the shade at the edge of the garden, separated from the rest of the village by a lush bush. She was digging in the dirt with her small fingers, making tiny holes for ants to fall in. Oftentimes she threw them in and squashed them herself, which inspired in her so much joy, that she immediately clapped her hands, covered in ant juices, and laughed loudly. Once, to her great surprise, an enormous earthworm crawled out of one of the holes. A spark shined in her eyes, and, fighting her first reaction, she put her hand next to the worm. The earthworm, invited by the child, clung to a finger and crawled inside of her palm. The girl raised it - she began waving the bug around like a ribbon in the wind. After a while she stopped and put the worm to her mouth. Barely alive, it escaped onto her lips, subtly tickling them. It provoked a strange, yet pleasurable feeling in Lith. She parted her lips slightly, finally letting in the worm, which she began to suck - not voraciously, like a mother’s breast, but slowly, gradually increasing the tension of her cheeks. This task consumed her for as long as she was consuming the wriggling being.

  Elitha, knife in hand, didn’t think. She just put the earthworm on the chopping board and cut it into Carl’s salad.

  Right then, the gate croaked sharply. Elitha and Carl looked at each other. 

-But the postman doesn’t deliver on Sundays - the woman remarked, but Carl was no longer next to her. Elitha, quickly wiping her hands, ran after her husband to the hall. She saw him leaning on the front door, with his gaze fixated on the peephole. 

-That’s curious - he mumbled to himself.

-Another councilman here to see you?

-Not quite.

  Although she was aware of the new presence, she startled when the doorbell rang. Carl opened the door, hesitating slightly. Elitha took refuge behind his left shoulder, which, flexed, held the door from the inside. 

-The Andrewsons?

   Before the pair stood three men, bearing no similarity to each other outside of their gender itself. The speaker was the one standing in the middle, with a mighty posture and a strong gaze. His voice was surprisingly quiet and warm. A wave of heat spread through Elitha’s abdomen.

-Yes, yes, the Andersons. Come in, gentlemen, my wife was just making dinner - Elitha noticed Carl straightening up. That way he gained additional inches - both in height and width - which, considering his slender silhouette, was sometimes necessary. Only his back and neck remained tight. 

  He let the men pass, pointing to the living room. Elitha was trying to establish eye contact with her husband, but to no avail. It frustrated her - both the deliberate avoiding of her gaze and the suddenness of the visit, of which she, the hostess, was not informed.

  The guests made themselves comfortable on the écru-colored couch - Carl opposite them in a deep armchair from a matching set. Elitha leaned on the soft armrest next to him. She was trying to guess who the strangers were, looking for answers in their appearances. The effort was in vain - the clues she found did not lead anywhere. 

-You couldn’t have settled farther, mayor?

  The one sitting next to the door was looking around from behind his round glasses, slightly amused. His youthful face, veiled by a frizzy blond, and his linen shirt, whose rolled up sleeves revealed an old, yet decent quality, watch, reminded the woman of her recent times in university. 

- The outskirts are quieter, we feel more at ease here. And, either way, everything important reaches me and my wife, as you gentlemen have just proven.

-  Yeah, the important reached you and paid more for gas.

  The man on the other side of the couch, in turn, provoked less warm connotations - in fact, he provoked none at all. Short, broad, buzzed hair, big nose and swollen eyelids - he did not look welcoming. From his apparition and his crossed arms the woman inferred only that if she encountered him on the street late at night, she would cross to the other side. 

- Let’s get down to business.

   Then there was the one sitting in the middle. Elitha was trying to observe him subtly, so as to not show her curiosity, the nature of which she did not understand. His huge hands were resting on the knees of his corduroy trousers, and his brown eyes were following every movement of Carl’s lips. He looked the most mature out of the three. His thick, black hair was being attacked here and there by singular silver streaks, which only added to his dignified appearance. In this, he reminded Elitha of her father. 

-Honey, can you check if the clams are not overcooked?  - Carl finally looked at Elitha. She, equally as subtly, shot him a smile and left the company of the men. 

She toasted pine nuts in a dry pan. When they turned a brownish color, she took out another, smaller pan, in which she began heating up olive oil and paprika. Though the smells were flavorful, the tension in her did not lessen. She was sauteing the vegetables and listening in to the voices, which, through the thick walls, melted into one hum, with high-pitched exceptions. After a few minutes she turned off the stove and began tearing leaves from the lettuce. In the corner of her eye she saw a linen shirt leaning on the doorframe.

- Looks tasty - Elitha turned and noticed the “student” in the same place Carl stood an hour ago.

- The dinner will be ready in less than half an hour - she turned to the counter, pretending to ignore the man’s presence. 

He stood up, but did not leave the kitchen. He approached her, crossing the distance which could be considered neutral. Elitha sank her head. She slipped between the man and the counter, accidentally brushing his leg and staining her hip with the greasy garlic sauce in the process.

- Excuse me, I need to take the laundry from the garden.

- I’ll help you.

-Don’t touch it! - Elitha remembered that during her childhood her mother used to pull on her at times. While doing this, she screamed so painfully, that her daughter always rolled up into a ball when exposed to the sound of her enraged voice. 

- Do you hear me? Stop scratching yourself!

- Mommy, but it’s too tight.

  They were standing on the porch. Lith did not even notice her mother’s hand, which suddenly appeared as a stinging pinch on her wrist. She ripped her daughter’s hand from underneath her dress and positioned it along her body.

- You’ll stand like this when the guests arrive, understood? Otherwise your father will beat the crap out of you, you’ll see.

  The chirping champagne was spilling from the clinking glasses. Hands, both male and female, brushed on each other, toasting to the meeting, business, the health of their children. Lith was observing the glass, from the bottom. In the light of the lamps it looked like the glistening surface of water from the perspective of a fish. Her glass was filled with apple juice, as to accustom her to similar circumstances in the future. The girl was grinning, brushing one leg against the other. She was trying to deal with the discomfort as subtly as she could. The maid appeared from the crowd of guests. With a wet cloth she began to wipe the bottom of Lith’s dress. 

- We’ve just started and you already spilled stuff on yourself - she sighed. - Sit down, you look like you pissed yourself. It will dry in a moment. 

   She pushed the chair the girl was sitting on up to the table, next to mom and opposite dad. She was surrounded by people who, on different occasions, were pushing candy onto her. Lith tried focusing on the plates - first soup, then then the main course - but she could only feel her wet forehead and panties, which were irritating her and felt too tight. Her mom, time after time, shot her scolding stares, under the weight of which she was slumping and squeezing the cutlery even harder, hurting her palms in the process.

  She did not even register when her cousin on the other side of the table got pulled up by her aunt to show off the effect of four years of private vocal lessons. When the teenager began her chanson, the aunt looked with noticeable pleasure around the room, the full approval of which they gained. Lith’s parents were politely listening, staring at the singer, which Lith herself used as an opportunity to finally scratch herself under the table. She closed her eyes and smiled. The relief came instantly. The lump in her throat, growing since the beginning of the evening, disappeared. The girl could not stop rubbing her panties, she felt the movement bringing her constrained body back to life. 

   Suddenly everything jumped. The slap stunned her for a second. It was her dad. He dragged her out of the dining room, pulling both of her arms.

   The first time Lith did not feel anything out of shock. Only the tingling in her buttocks brought conscience back to her body. It was now sizzling in pain from her father’s large hands.

- You little fucking whore, did I not raise you right?! Should’ve rubbed on the leg of the table like a bitch as well!

   The girl was choking on her tears, physically unable to plead for her father to let her go. She could only jerk her legs and grab on the bed frame, which only further fueled her father’s rage.

   Finally, when he decided it was enough, he threw his daughter into the pink sheets and closed the door behind him. Lith immediately began chasing after her dad, but she did not make it in time. Yanking on the door handle brought no result. She was not screaming. She slid down the door, slippery from her sweat and tears. 

- Daddy, I’m sorry, I won’t do it anymore. Daddy, don’t leave me…

Elitha left through the kitchen door, pacing quickly. The student followed her. She tried to take the way around, closer to the window, in hopes that her husband would notice her from the living room. However, she spotted him sitting on the couch, taken up by the conversation with brown-eyes. She caught buzz-cut’s gaze, but he did not even flinch.

The woman continued her slalom, turning between the tall bushes separating the plot from the house, in the window of which she saw the stranger today. There was no trace left of her or the easel, though. 

Elitha had no choice. She stood in front of the rose bush and started to pick up the underwear. It was burning hot from the sun.

- No clothesline or anything? - the hair on her neck stood up after hearing the coarse voice. She raised her eyes, ready to run at any moment. Buzz-cut approached the student and shot a daring gaze at the woman, cackling.

- Baby, what are you scared for, we didn’t come to hurt you…

- You can do anything with us - chit-chat, joke around. Don’t get so pressed.

   Thick saliva stuck her throat shut. She wanted to spit it out, swallow it, anything. She felt the same discomfort as in her childhood, when she used to add a teaspoon of sugar to chilled juice. She never waited for it to dissolve. She gulped the whole glass down and held it tilted for a few moments. She was waiting for the snailing sugar to drip down into her wide open lips. 

    She was playing like that for years. She grew out of this habit under duress. She vividly remembered how, once, waiting for the familiar sweetness, she began to choke. Something thick and hairy was moving inside of her. Her body convulsed in waves of spasms, and from her mouth came grunting resembling that of a tired dog. When she finally managed to cough up, she saw a slimy green caterpillar on the floor. The creature began to go limp and straightened all of its thick, fluff-covered limbs. Lith, terrified, immediately gulped down five glasses of tap water, hoping to wash out the disgust nested in her esophagus.

They were approaching her from both sides. Elitha began to wheeze, suddenly she was unable to move. Prepared for the worst she covered her face with her hands. A shriek leaked through her clenched fists. 

- Gentlemen, don’t harass the lady, we came here on business, remember?

- Honey, we’re going for a walk, we’ll return soon.

  Nothing was reaching her head anymore. She stood in this position long after the steps of the guests and her husband faded away. She began to pummel her head with her fists. The pain woke her up and urged her to run to the kitchen.

  She was not conscious of what she was doing next. She placed the dinner she prepared on the table. She sat down. She was staring at the clock, whose ticking matched the pulsing in her head. A chill ran down her shoulders, and the room, flooded with sunlight just a moment ago, began to darken. 

  She stood up and walked to the hall. She pulled a sweater off a hanger and threw it on. She was about to return to the kitchen, but stopped midway. She glanced at the front door. They were closed, but the string of light coming through the open peephole was time and time again being cut by something seeming to be a shadow of somebody moving around on the porch. Elitha avoided the floorboards she knew were creaky, and walked to the end of the hall on her toes. The tips of her fingers touched the cool wood. The eye of the peephole was widening, and she almost looked through to the other side. 

   When she grew up a bit, she had to learn how to be invisible and inaudible. She remembered the last walk around the house in which she was born and grew up. They were moving to a slightly smaller one, closer to the city. 

   She was saying goodbye to her room, the dining room, the porch. She left the garden for dessert. 

   For the last time she was strolling through the sandy paths leading to the fish pond and the “sprayer”, into which Lith could stare for hours. She was wondering whether the stupid fishes will survive until someone will live in the house again. In her heart she hoped that it would be her, that, as a lady, she will come back here with a husband and kids in just a few years, and that the fish, noticing them, will wake from the deep slumber they will fall in while waiting for her. The girl said goodbye to them as well, dipping her fingers in the water. She imagined that by moving the water around she was kissing the fishes from a distance.

   Finally she cleared the pond of the twigs floating on the surface of the water and made a little flimsy broom out of them. She started in the direction of the house. Before she returned to her parents, she decided to walk along its outside walls. She was walking slowly, deeply concentrated on the lines that the damp broom was leaving on the yellow paint. 

  She was surprised by a half-open window in her, despite already saying goodbye, room. From it came a rhythmic creaking of the floor. She stopped. The inside was much darker than the garden, so in order to see something she had to bring her nose right up to the windowpane. 

   She did not remember what she saw on the other side. She remembered only that she could not stop looking. And that she was surprised by how long her mother’s hair was when her tight bun came undone.

   The kitchen door opened. Elitha was startled by the raised voice of one of the strangers, which carried with it others. Although the voices were strong, she did not understand what they were talking about. She ran into the dining room.

  The men were putting portions on their plates hungrily, as if they were starving for days. Elitha, dizzy, slid into her place. Carl immediately reached her and put a mountain of the clam salad on her. He was as energized as the rest, steaming. There was no way to pull him out of that state.

   Everything in motion. Nobody was saying anything. Buzzed, like ticking bombs, they were ripping the clams apart, the soft dripping out. The air in the room became more stuffy, and salty was dripping from Elitha. She was blankly staring at her husband. She was afraid to stand up, afraid to be left alone in her own house, even if only to open the window. She was silent. She preferred drowning in her own skin to being assaulted by any of the strangers. 

  The terrible blare of the siren from outside hit her like a crowbar to the head. She springed up onto straight legs out of reflex. The man in corduroy put his huge palm on her arm and grabbed it. She fell back to the chair.

- Calm down, ma’am, it’s probably the cleaning service with the siren on - buzz-cut waved his fat hand in front of her face, cackling disgustingly.

   She was breathing shallowly, her head was spinning. Tears began to stream down her flushed cheeks.

- Pleasure doing business with you, sir - the man in corduroy was shaking Carl’s hand.

- We will not be worrying you… not soon, at least - the student added.

- Unless you give us a reason to - buzz-cut mumbled.

- I should be the one thanking you, gentlemen. As mayor I will do everything in my power to speed up your case. And don’t worry about the siren, it should stop soon.

  When the front door closed, Elitha sprang up from the dining room chair and vomited into the sink. Carl, seeing his wife in that state, offered to clean up after the guests himself. The woman smiled blankly, but visibly relieved. She was so tired that she was not paying attention to her surroundings. She only climbed up to her bedroom.

  She discarded her sweated-through dress and threw it into the corner by the window. Only then did she notice that the room was unnaturally dark. The windows turned from transparent to gray. She walked up to open them. She immediately started to choke and cough. The odor of burning covered her entirely. Huge clouds of smoke, blowing from over the neighboring house, were irritating her eyes and provoking tears. Frightened, she shut the window.

  She wanted to run out to Carl, but he, as if reading her mind, entered the bedroom at the same moment. Calm and collected, he approached his wife. He embraced her. 

- Carl, the neighborth’ house is burning!

- Honey, but we don’t have neighbors - she was stroking her head. Her body all limp.

She sat on the bed under the weight of his hand. He next to her.

- There’th a fire, we have to run!

- The firefighters came already, you heard them. Everything’s under control.

He touched her knee. He caressed it.

- Carl, do you hear me? Thtop! We have to run.

The hand marched to the thigh. It was stroking it. Maybe affectionately. She had more and more trouble gasping for air. Her sight was starting to become blurry. The hand marched on.

- Thtop… I need air…

- Honey, it’s really cute, but I can’t understand you when you lisp - he placed a kiss on her ear.

  The body went limp. Nothing could be seen, nothing could be heard. Nothing could be felt. Her window all black.

---

  Aromat bzu wniknął wewnątrz Elźbiety i rozlał się po tylnej ścianie jej gardła. Był mocny, napastliwy, a jednak rozkoszny. Unosił się na wiązkach porannego słońca, przebijającego się przez koronkowe firanki. Był wszędzie. Tchnął w nią ciepło, które rozbudzało jej ciało. Bez pośpiechu.

  Zaczęła od głowy wmocowanej w jedwabną poduszkę. Pocierała o śliski materiał napiętą skórą na czole, ciemieniu, aż wylądowała na potylicy, ciągnąc za sobą resztę smukłego ciała, by ułożyło się na plecach. Uniosła ręce i przyciągnęła dłonie w kierunku rozgrzanych policzków. Wędrowały dalej. Zaokrąglone paznokcie spotkały się z linią włosów, wkroczyły w nie, drażniąc skalp na całej powierzchni głowy. Palce wydobyły się ze splątanych loków w tym samym momencie, w którym plecy wyprężyły się w napięty łuk. Z ust wydobył się mruk, a sprężyste ciało opadło na pościel.

  Elźbieta uniosła powieki. Tiulowy baldachim, białe ściany, komoda z czterema szufladami, obok stojące wysokie lustro. Okno. Wstała i wyjrzała na zewnątrz. Dźwięki były równie wyraziste co widok napęczniałej po nocy natury, to też zamknęła oczy i wsłuchiwała się w szum ocierających się o siebie nawzajem liści i w bzyczenie nabrzmiałych od słodyczy pszczół. 

  Chłodna trawa kłuła nagie stopy kobiety. Krok za krokiem oddalały się od kuchennych drzwi i wkraczały w głąb jaskrawego ogrodu. Na krzaku róż suszyły się ubrania. Elźbieta zerwała z niego nagrzane bawełniane majtki, przełożyła przez nogi i wsunęła na siebie. Po jej karku prześlizgnął się wiatr – przez moment myślała, że to czyjaś dłoń muska jej szyję i ramiona. Wraz z dotykiem wtargnął dźwięk. Kobieta odwróciła się w stronę metalowego śmiechu. Uderzył ją w oczy blask. Zaskoczona zauważyła, że to dzwonki zawieszone na ganku sąsiedniego domu. Wzrok z ozdoby przeszedł na ściany, które, zjadane przez wilgoć, przypominały skórę schodzącą ze spalonych pleców.

   Nagły ruch przyciągnął jej uwagę do okna. Nieznajoma siedziała przed sztalugą z płótnem i obserwowała bacznie Elźbietę. Widać było, że szukała jej spojrzenia. Gdy wreszcie je przechwyciła, sama rozgościła się w nim, budząc w Elźbiecie pytania, które na moment przykryły myśl o poruszeniu się. Nić sugestywnego milczenia przerwał gruchot starego samochodu, który musiał jechać do jej domu, do niedawna jedynego zamieszkanego przy szosie w okolicy. Kobieta zgarnęła przewiewną sukienkę z krzaka. Narzuciła ją na siebie i na pożegnanie spojrzała ostatni raz na nieznajomą.

  Wyciągnęła z lodówki główkę sałaty, którą wrzuciła do zlewu, by obmyć jej liście w letniej wodzie. Lecz zanim do ich przepłukania mogło dojść, jak zwykle musiała mocować się z zardzewiałymi kurkami z wodą. Tym razem jednak nie zdążyła uregulować jej temperatury – rozległ się dźwięk otwieranych drzwi frontowych, a potem skrzypiącej podłogi, coraz głośniejszej, aż w końcu kroki stały się bezgłośnie i nieruchome. Mężczyzna stanął za Elźbietą. Był blisko. Po zdrętwiałych dłoniach kobiety spływała lodowata woda.

– Witaj skarbie. Co dziś na obiad?

  Elźbieta odwróciła się i natychmiast została pocałowana przez mężczyznę o lisiej urodzie. Ścisnął ją mocniej, jednocześnie zakręcając wciąż płynącą wodę za jej plecami.

– Sałatka z owoców mo…

– Wyśmienity pomysł – to powiedziawszy, mężczyzna odwrócił się na pięcie i z torby, którą postawił przy rogu drewnianego stołu, wyciągnął lokalną gazetę. Przewertował ją. Na jego serdecznym palcu lśniła obrączka. Wybrał stronę i zanurzył się w lekturze, pogwizdując przy tym raz po raz.

   Elźbieta wróciła do mycia warzyw. Do sałaty dołączyły papryka, cebula, czosnek i ogórek. Próbowała skupić się na gotowaniu, ale pogwizdywanie Karola dobierało się do niej z każdej strony. Ciśnienie w jej głowie narastało. Przygotowała deskę i nóż, kroiła, kroiła i kroiła, nie mogła się powstrzymać. Gdy skończyła z warzywami wymierzonymi na dwie porcje, wzięła następne, byle tylko utrzymać dłonie na blacie.

  Z mechanicznego szatkowania wyrwał ją widok glizdy obok jej dłoni. Nie zauważyła jej wcześniej. Zatrzymała się i zapatrzyła się na mdłego robala wielkości dojrzałej fasolki szparagowej. Natychmiast zobaczyła ogród swoich rodziców, w którym spędzała całe dnie podczas swoich pierwszych lat dzieciństwa. Umykała do niego przed matką, której umknąć nie umiała nigdy, gdy ta wciskała na jej łysą główkę przyduży biały kapelutek.

   Dziecko jak dziecko – brudziło się wszystkim: piachem, trawą, własnym moczem. Ale Elźbietka była od zawsze inteligentna i szybko nauczyła się ukrywać przed mamą, która łatwo wpadała w szał z tego powodu.

  Elźbieta przypomniała sobie, jak pewnego razu siedziała w cieniu na skraju ogrodu oddzielonego bujnym krzewem od reszty wsi. Dłubała paluszkami w ziemi, robiąc dziurki, w które wpadały mrówki. Częstokroć sama je tam wrzucała i zgniatała, co wywoływało w niej tyle radości, że od razu zaczynała rączkami lepkimi od mrówczych soków klaskać i śmiać się głośno. Raz, ku jej wielkiemu zdumieniu, z jednej z dziurek wypęznęła wielka dżdżownica. Oczka Elźbietki zalśniły i, wbrew pierwszemu odruchowi, położyła dłoń obok robaka. Dżdżownica, zaproszona przez dziecko, zaczepiła się o palec i wślizgnęła w głąb dłoni. Dziewczynka uniosła ją – zaczęła bawić się robakiem jak wstążką, którą machała na wietrze. W końcu przystanęła i zbliżyła go do swojej buzi. Ledwo żywy uciekał na jej ustka, subtelnie je gilgocząc. W Elźbietce wywołało to dziwne, ale przyjemne uczucie. Delikatnie rozwierała ustka, aż dopuściła do siebie dżdżownicę, którą zaczęła ssać – ale nie łapczywie jak pierś matki, tylko powoli, stopniując spięcie swoich policzków. Ta czynność pochłonęła ją na tak długo, jak ona pochłaniała wijące się żyjątko.

   Elźbieta z nożem w ręku nie myślała, po prostu wzięła glizdę na deskę i wkroiła ją do sałatki dla Karola. Wtem rozległo się ostre skrzypnięcie furtki. Elźbieta i Karol spojrzeli na siebie.

– Ale listonosz nie chodzi w niedzielę - kobieta zauważyła, lecz Karola już przy niej nie było. 

Elźbieta, prędko wytarłszy ręce, wybiegła za mężem do przedpokoju. Dostrzegła go opartego o frontowe drzwi ze wzrokiem utkwionym w wizjerze.

– A to ciekawe… - mruknął do siebie.

– Kolejny radny do ciebie?

– Niezupełnie.

Chociaż była świadoma nowej obecności, podskoczyła, gdy zadzwoniły drzwi. Karol otworzył je z lekkim zawahaniem. Elźbieta stanęła za jego lewym ramieniem, które spięte przytrzymywało drzwi od wewnątrz.

– Czyże?

Oczom pary ukazało się trzech mężczyzn, u których nie sposób było odnaleźć wspólnej cechy innej niż sama płeć. Odezwał się ten stojący pośrodku, o potężnej posturze i mocnym spojrzeniu. Jego głos okazał się być zaskakująco cichy i ciepły. Po podbrzuszu Elźbiety rozlała się fala gorąca.

– Tak, tak, Czyżowie. Zapraszamy panów do środka, żona właśnie przygotowuje obiad. - Elźbieta zauważyła, jak Karol się wyprostował. Zyskiwał przy tym dodatkowe centymetry - wzdłuż i wszerz - co przy jego smukłej sylwetce bywało nieraz potrzebne. Tylko plecy i szyja pozostały napięte.

  Przepuścił mężczyzn wskazując na salon. Elżbieta próbowała złapać kontakt wzrokowy z mężem, ale bezskutecznie. Budziło to w niej frustrację – zarówno celowe unikanie jej spojrzenia, jak i nagłość wizyty, o której jej, gospodyni, nie uprzedzono.

   Goście rozsiedli się na kanapie w kolorze écru - Karol naprzeciwko nich w głębokim fotelu do kompletu. Elźbieta oparła się przy nim o miękki podłokietnik. Próbowała odgadnąć, kim są nieznajomi, a odpowiedzi doszukiwała się w ich wyglądzie. Nadaremnie – odnalezione wskazówki prowadziły donikąd.

– Nie dało się dalej osadzić, panie sołtysie?

   Ten, siedzący najbliżej drzwi, wyglądał w lekkim rozbawieniu zza okrągłych okularów. Jego młodzieńcza twarz, spowita kędzierzawym blondem, oraz lniana koszula, której zawinięte rękawy odsłaniały stary, lecz przyzwoitej jakości zegarek, przypominał kobiecie o niedawnym okresie jej studiów.

– Na uboczu jest ciszej, swobodniej. A i tak wszystko ważne do mnie i do żony dochodzi. Jak zresztą panowie widzą.

– Taa, ważne doszło i wybuliło więcej za paliwo.

  Mężczyzna po drugiej stronie kanapy z kolei kojarzył się mniej ciepło - właściwie to nijak. Niski, barczysty, ścięty na krótko, z dużym nosem i spuchniętymi powiekami nie zachęcał do siebie. Z jego wyglądu i założonych rąk kobieta wyciągnęła tyle, że gdyby spotkała go na ulicy o późnej porze, przeszłaby na drugą stronę.

– Przejdźmy do konkretów.

   No i ten siedzący po środku. Elźbieta starała się obserwować go subtelnie, by nie zdradzić swojego zaintrygowania, którego natury nie rozumiała. Jego wielkie dłonie spoczywały na kolanach sztruksowych spodni a brązowe oczy śledziły każde drgnięcie ust Karola. Wyglądał na najdojrzalszego. Jego gęstą czarną czuprynę atakowały gdzieniegdzie pojedyncze srebrne włosy, co tylko dodawało mu dostojności. Przypominał tym Elźbiecie ojca.

– Skarbie, sprawdź czy małże się nie rozgotowały – Karol wreszcie spojrzał na Elźbietę. Ta, równie subtelnie, posłała mu uśmiech i opuściła towarzystwo mężczyzn.

  Na suchej patelni rumieniła orzechy piniowe. Gdy uzyskały brunatny kolor, wyciągnęła drugą, mniejszą patelnię, na której rozgrzała oliwę i słodką paprykę. Choć zapachy smakowały, napięcie z niej nie schodziło. Dusiła warzywa i przysłuchiwała się głosom, które przez grube ściany zlewały się jedno buczenie z wysokimi wyjątkami. Po kilku minutach zgasiła palnik i zabrała się za rwanie liści sałaty. Kątem oka zauważyła lnianą koszulę opartą o framugę drzwi.

– Na sam widok apetyt rośnie – Elźbieta odwróciła się i dostrzegła “studenta” na miejscu Karola sprzed godziny.

– Obiad podam nie dalej niź za pół godziny – odwróciła się do blatu, udając, że ignoruje obecność mężczyzny.

   Wstał, lecz nie wyszedł z kuchni. Podszedł do niej, przekroczył dystans, który można by uznać za neutralny. Elźbieta pochyliła głowę. Przemykając między blatem a mężczyzną, musnęła przypadkiem jego nogę, a swoje biodro umazała tłustym, czosnkowym sosem.

– Wybaczy pan, muszę zabrać pranie z ogrodu.

– Pomogę ci.

– Nie dotykaj! – Elźbieta pamiętała, że matce zdarzało się szarpać nią w dzieciństwie. Krzyczała przy tym zawsze tak boleśnie, że córka zwijała się w kulkę na samo brzmienie jej rozwścieczonego głosu.

– Słyszysz? Przestań się drapać!

– Mamusiu, ale mnie uwiera!

  Stały na werandzie. Elźbietka nawet nie zauważyła dłoni matki, która nagle objawiła się jako szczypiący uścisk na jej nadgarstku. Wyrwała rączkę córki spod jej sukieneczki i ułożyła wzdłuż ciała. 

– Masz tak stać, jak goście przyjdą, jasne? Inaczej ojciec cię spierze, zobaczysz.

  Świergoczący szampan wylewał się ze stukanych kieliszków. Dłonie kobiecie i męskie ocierały się o siebie, wznosząc wspólnie toast za spotkanie, za biznes, za zdrowe dzieci. Elźbietka patrzyła z dołu na szkło, które w świetle lamp migotało jak tafla wody oglądana z perspektywy ryby. Jej nalano do szklanki soku jabłkowego, by przywykła do podobnych okoliczności w przyszłości. Dziewczynka szczerzyła się, trąc nóżkami o siebie. Starała się poradzić sobie z dyskomfortem, najsubtelniej jak umiała. Z chmary gości wyłoniła się gosposia, która mokrą szmatką zaczęła przecierać spód sukienki Elźbietki.

– Dopiero początek, a ty już się oblałaś - westchnęła. - Siadaj, wyglądasz jakbyś zrobiła siku. Ale zaraz wyschnie.

   Przystawiła krzesło z dziewczynką do stołu obok mamy i naprzeciwko taty. Wokół ludzie, którzy przy różnych okazjach wpychali w nią słodycze. Elźbietka próbowała skupić się na talerzach - najpierw z zupą, później z drugim daniem - ale czuła tylko swoje wilgotne czoło i majteczki, które drażniły ją i uciskały. Mama raz po raz posyłała jej karcące spojrzenie, pod ciężarem którego się pochylała sztućce trzymała coraz ciaśniej, kalecząc przy tym dłonie.

  Nie zauważyła nawet, kiedy jej kuzynka przy drugim końcu stołu została wyciągnięta przez ciotkę, by pochwaliła się czterema latami pobieranych prywatnie lekcji wokalnych. Gdy nastolatka rozpoczęła chanson, ciotka ze smakiem rozglądała się po całym pokoju, którego pełną uwagę zyskały. Rodzice Elźbietki słuchali z grzeczności, wpatrując się w śpiewaczkę, co sama Elźbietka wykorzystała by wreszcie podrapać się pod stołem. Zamknęła oczy i uśmiechnęła się. Ulga przyszła od razu. Gula w gardle, narastająca od początku wieczoru, zniknęła. Dziewczynka nie mogła przestać pocierać swoich majtek. czuła, że pod wpływem ruchu jej skrępowane ciałko wreszcie odżywa.

   Nagle wszystko podskoczyło. Trzask ogłuszył ją na sekundę. To jej tata. Wyniósł ją z jadalni, ciągnąc za obie ręce. 

   Pierwszego razu Elźbietka z szoku nie poczuła nic. Dopiero mrowienie na pośladkach obudziło jej ciało. Skwierczało teraz z bólu, od dużych dłoni ojca.

– Ty kurwo mała niedobita, źle to ja cię wychowałem?! Jak suka o nogę stołu obcierać się trzeba było jeszcze!

   Dziewczynka dławiła się łzami, nie była wstanie prosić tatę, by ją puścił. Wierzgała tylko nogami i łapała się o ramy łóżeczka – co jeszcze bardziej podsycało gniew ojca. 

   Wreszcie, gdy uznał, że starczy, rzucił córką o różową pościel i zamknął za sobą drzwi. Elźbietką natychmiast wstała w pogoni za tatą, ale nie zdążyła. Szarpanie za klamkę nic nie dawało. Nie krzyczała. Zsunęła się po drzwiach śliskich od jej potu i łez.

– Tatku, przepraszam, już nie będę. Tatusiu, nie zostawiaj mnie… 

   Elźbieta szybkim krokiem wyszła drzwiami kuchennymi. Za nią podążał student. Starała się iść na około, bliżej okna, w nadziei, że z salonu dostrzeże ją mąż. Zauważyła go jednak siedzącego na kanapie pochłoniętego rozmową z brązowookim. Złapała spojrzenie krótko przystrzyżonego typa, lecz ani drgnął.

   Kobieta kontynuując slalom skręciła między wysokie krzewy odgradzające posesję od domku, w oknie którego zauważyła dziś nieznajomą. Ale po niej i po jej sztaludze nie było już śladu.

   Elźbieta nie miała wyboru. Stanęła przed różanym krzakiem i zaczęła zabierać bieliznę. Parzyła od słońca.

– Żadnego sznura ni nic? – włosy na karku stanęły jej dęba, gdy usłyszała chrapliwy głos. Uniosła spojrzenie, gotowa w każdej chwili uciec. Rechoczący krótkostrzyżony podszedł do studenta i rzucił zuchwałe spojrzenie na kobietę.

– Maleńka, ale co ty się lękasz, przecież nie przyszliśmy cię skrzywdzić…

– Z nami możesz wszystko – pogadać,  pożartować. No nie spinaj się tak.

  Gęsta ślina oblepiła jej gardło. Chciała ją wypluć, przełknąć, cokolwiek. Poczuła dokładnie ten sam dyskomfort jak w dzieciństwie, gdy do schłodzonego soku dodawała łyżeczkę cukru. Nigdy nie czekała, aż się rozpuści. Wychylała szklankę do samego dna i trzymała ją tak przez kilka chwil. Czekała na ślimaczy cukier, aż spłynie do szeroko otwartych ust.

  Bawiła się tak przez lata. Wyrosła z tego nawyku pod przymusem. Pamięta doskonale, jak raz, czekając na znajomą słodycz, zaczęła się krztusić. Coś grubego i włochatego poruszało się wewnątrz niej. Przez ciało przeszły fale spazmu a z ust wydobywało się charczenie jak u zamęczonego psa. Gdy wreszcie udało jej się odkrztusić, zobaczyła, że na podłodze leży obśliniona zielona gąsienica. Stwór zaczął wiotczeć i rozprostowywać wszystkie pary grubych, pokrytych meszkiem odnóży. Przerażona Elźbietka migiem wypiła po sobie pięć szklanek kranówki, licząc, że zmyje ohydę zagnieżdżoną w jej przełyku.

  Podchodzili do niej z obu stron. Elźbieta zaczęła dyszeć, nagle nie była w stanie się ruszyć. Gotowa na najgorsze zakryła twarz dłońmi. Z zaciśniętych pięści wyciekał jej pisk.

– Panowie, nie zaczepiajcie pani, my tu w interesach, pamiętacie?

– Kochanie, idziemy na spacer, wrócimy niebawem.

   Nic nie docierało już do jej głowy. Stała w tej pozycji jeszcze długo po tym, jak kroki gości i męża zniknęły w oddali. Pięściami zaczęła tłuc się w głowę. Ból ją obudził i kazał biec do kuchni.

  Nie wiedziała, co robiła dalej. Postawiła gotowe danie na stole. Usiadła. Gapiła się w zegar, którego tykanie zgrywało się z pulsacją w jej głowie. Po jej ramionach przeszedł chłód, a w pokoju jeszcze niedawno oblanym słońcem, zaczęło się ściemniać.

  Wstała i wyszła do holu. Ściągnęła z wieszaka sweter i  narzuciła go na siebie. Już miała wracać do kuchni, lecz zatrzymała się. Spojrzała na drzwi frontowe. Były zamknięte, ale przez niezasłonięty wizjer przenikała struga światła, raz po raz przerywana jakby cieniem czyjegoś ruchu na werandzie. Elźbieta unikała desek, o których dobrze wiedziała, że skrzypią, i na palcach przeszła na koniec holu. Dotknęła opuszkami palców chłodnego drewna. Oko wizjera poszerzało się, już prawie zajrzała przez nie na drugą stronę.

  Gdy troszkę podrosła, musiała na nowo nauczyć się bycia niewidoczną i niesłyszalną. Przypomniała sobie ostatni spacer po domu, w którym urodziła się i wychowywała. Zmieniali na odrobinę mniejszy, bliżej miasta.

  Żegnała się ze swoim pokojem, jadalnią, werandą. Ogród zostawiła sobie na deser.

  Ostatni raz przechadzała się po piaszczystych dróżkach wiodących do oczka z rybami i “psikawką”, w którą Elźbietka potrafiła wpatrywać się godzinami. Zastanawiała się, czy głupie ryby przetrwają do następnego razu, aż ktoś tu zamieszka. W sercu liczyła, że to będzie ona, że jako dama powróci tu z mężem i  dziećmi już za kilka lat, a ryby na ich widok wybudzą się z głębokiego snu, w jaki zapadną, czekając na nią. I z nimi dziewczynka się pożegnała, wkładając palce do wody. Wyobrażała sobie, że mieszaną wodą całuje zwierzątka z dystansu. 

  Na koniec oczyściła oczko z gałązek unoszących się na powierzchni wody i zrobiła z nich lichą miotełkę. Ruszyła z nią w kierunku domu. Zanim wróciła do rodziców, postanowiła przejść się wzdłuż jego zewnętrznych ścian. Szła powoli i w głębokim skupieniu śledziła linie, które pozostawia po sobie wilgotna miotełka na żółtej farbie.

   Zaskoczyło ją uchylone okno we wciąż, mimo pożegnania, jej pokoju. Dochodziło z niego rytmiczne poskrzypywanie podłogi. Zatrzymała się. Wewnątrz było zdecydowanie ciemniej niż w ogrodzie, dlatego, by cokolwiek dostrzec, musiała przyłożyć nos do szyby.

   Nie pamiętała, co zobaczyła wtedy po drugiej stronie. Zapamiętała tylko, że nie mogła przestać się patrzeć. I że zaskoczyło ją, jak długie włosy w rzeczywistości miała jej matka, gdy rozpięto jej ścisły kok.

  Drzwi do kuchni otworzyły się. Elźbieta podskoczyła na podniesiony głos jednego z obcych, który pociągnął za sobą kolejne. Choć byli donośni, nie rozumiała, co mówią. Wbiegła do jadalni. 

  Mężczyźni nakładali sobie porcje na talerze łapczywie, jakby nie jedli od wielu dni. Skołowana Elźbieta  wsunęła się na swoje miejsce. Karol zaraz ją dopadł i nałożył za nią górę sałatki z małżami. Jak reszta był pobudzony. Parno. Nie sposób było wyrwać go z tego stanu.

  Wszystko w ruchu. Nikt nic nie mówił. Nabuzowani, jak tykające bomby, szarpali małże, z których ciekło miękkie. Duchota w pokoju narastała, z Elźbiety ciekło słone. Patrzyła tępo na męża. Bała się wstać, bała się zostać sama we własnym domu, choćby tylko po to, by otworzyć okno. Milczała. Wolała utopić się we własnej skórze niż zostać napadnięta przez któregoś z obcych.

  Jak łomem w głowę uderzył ją przeraźliwy ryk syreny z dworu. Odruchowo zerwała się na proste nogi. Mężczyzna w sztruksie chwycił jej ramię i zaparł się na nim swoją wielką dłonią. Padła na krzesło.

– Spokojnie, droga pani, to pewnie serwis sprzątający na sygnale - krótkostrzyżony swoją grubą łapą machnął jej przed twarzą, rechocząc obrzydliwie.

  Oddychała płytko, kręciło jej się w głowie. Po jej rozpalonych policzkach zaczęły cieknąć łzy.

– Interesy z panem to czysta przyjemność - mężczyzna w sztruksie ściskał dłoń Karola.

– Nie będziemy zawracać głowy panu… w najbliższym czasie - dodał student.

– Chyba, że pan nas do tego zmusi - mlasnął krótkostrzyżony.

– To ja dziękuję panom. Jako sołtys zrobię wszystko, co w mojej mocy, by przyspieszyć państwa sprawę. A syreną proszę się nie martwić, zaraz powinna zamilknąć.

  Gdy drzwi frontowe zamknęły się, Elźbieta zerwała się z jadalnianego krzesła i zwymiotowała do zlewu. Karol, zobaczywszy żonę w takim stanie, zaproponował, że sam posprząta po gościach. Kobieta uśmiechnęła się blado – lecz ze znaczną ulgą. Była tak zmęczona, że nie zwracała już więcej uwagi na swoje otoczenie, po prostu wspięła się na górę do sypialni. 

  Pierwsze, co zrobiła, to zrzuciła z siebie przepoconą sukienkę i cisnęła ją w kąt przy oknie. Wtedy dopiero zauważyła, że w pokoju jest nienaturalnie ciemno. Szyby z przezroczystych stały się szare. Podeszła by je otworzyć. Natychmiast zaczęła dusić się i kaszleć. Smród spalenizny przeniknął ją na wskroś. Wielkie chmury dymu, zwiewane znad sąsiadującego domu, drażnił oczy i prowokowały łzy. Przerażona trzasnęła oknem.

  Chciała wybiec do Karola, ale ten, jakby czytał w jej myślach, w tym samym momencie wszedł do sypialni. Opanowany podszedł do żony. Przytulił ją.

– Karol, pali się u sąsiadów!

– Skarbie, ale my nie mamy sąsiadów - głaskał ją po głowie. Jej ciało całe wiotkie.

Pod wpływem ciężaru jego dłoni usiadła na łóżku. On obok niej.

– Poźar jest, musimy uciekać!

– Straż już przyjechała, słyszałaś przecież. Wszystko pod kontrolą.

Dotknął jej kolana. Zaczął je gładzić.

– Karol, słyszysz mnie? Pźestań! Musimy uciekać.

Dłoń powędrowała do uda. Głaskała je. Chyba z czułością. Kobieta z coraz większym trudem zaczerpywała powietrza. Przestawała widzieć wyraźnie. Dłoń błądziła dalej.

– Pźestań… powietźa…

– Kochanie, to urocze, ale nie rozumiem, jak seplenisz - złożył pocałunek na jej uchu.

Ciało zdrętwiało. Niczego nie widać, niczego nie słychać. Niczego nie czuć.

Jej okno całe czarne.

Patrycja Pergoł